Χμμ…  για να δω πώς θα συστηθώ με λίγες λέξεις.

Δεν είμαι κάτι σπάνιο ή ασυνήθιστο. Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Πολυδιάστατη, με όρεξη για δημιουργία, πάθος για ζωή, ανησυχίες και φόβους. Σαν τη νύχτα η οποία απλώνεται χωρίς φως, χωρίς αστέρια, χωρίς πολλές προσδοκίες. Αλλά, είναι όλα εκεί και κρύβονται. Τα άστρα, οι πλανήτες, οι γαλαξίες, τα σμήνη και τα υπερσμήνη. Έτσι και η ψυχή κάθε γυναίκας. Έτσι και η δική μου.

Είμαι παιδί προσφύγων από το χωριό Δίκωμο Κερύνειας. Μεγάλωσα μαζί με τα δυο αδέλφια μου στην επαρχία Λευκωσίας, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή μιας απλής, αλλά δημιουργικής οικογένειας. Σπούδασα κομμωτική και κατέχω διπλώματα από Κύπρο και Αγγλία. Εργάζομαι ως εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό κολλέγιο διδάσκοντας στο ανώτερο δίπλωμα της κομμωτικής τέχνης.

Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν η οσμή του μολυβιού με μάγεψε. Στην αγκαλιά μου πάντα χωρούσαν κόλες, μολύβια, ξύστρες, γόμες. Απλά και αβίαστα, ένα σωρό μουντζούρες γεννιόντουσαν οι οποίες στην πορεία έπαιρναν μορφές και γίνονταν φίλοι μου. Όταν οι σκέψεις ξεχείλιζαν από μέσα μου, το χαρτί τις συγκρατούσε και τις έβαζε σε τάξη. Γραμμένες λέξεις και άλλες λέξεις που κάποτε σημάδευαν το χαρτί σχηματίζοντας ένα τετράστιχο ποίημα. Άλλοτε οργανώνονταν και γίνονταν στοίχοι, με την ελπίδα πως κάποτε θα παντρεύονταν με μια συναρπαστική μελωδία. Μπαλάντα κατά προτίμηση. Στίχοι με απόλυτη ομοιοκαταληξία και μέτρο, πήραν φόρα τότε στην εφηβεία με το ραδιόφωνο να παίζει στο ζενίθ τα σουξέ της εποχής. Σε μια άλλη εποχή όπου τα τετράδια στολίζονταν με φιλιά από βαμμένα χείλια, ρουζ από φτηνιάρικο πινέλο και αρωματισμένες σελίδες με λίγες σταγόνες από γυναικείο άρωμα.

Οι αποτυπωμένες λέξεις μπορούσαν να δώσουν σάρκα και οστά σε ήρωες που ξεπηδούσαν στο μυαλό μου από το πουθενά. Αυτό ήταν συναρπαστικό! Οι ιστορίες αποτυπώνονταν στο χαρτί χωρίς σταματημό. Τα χρόνια πέρασαν και το μολύβι αντικατέστησε το στυλό και στη συνέχεια το πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή.

Αυτό ίσως ήταν και είναι ανέκαθεν το πρόβλημά μου. Η όρεξη για γράψιμο δεν έφτανε και δεν φτάνει ποτέ σε κορεσμό. Πάντα έγραφα και γράφω για εμένα. Ίσως αυτό ακούγεται και φαίνεται εγωιστικό. Αλαζονικό! Ίσως και να είναι… Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να ήμουν πίσω από μια χαραμάδα και να έβλεπα το ύφος το δικό σου αγαπητέ αναγνώστη. Ναι, το δικό σου καθώς διαβάζεις τις σκέψεις μου. Το χαμόγελό σου, τη λύπη, τον θυμό ακόμα και τη δυσαρέσκειά σου. Ίσως τότε να χόρταινε το εγώ μου. Εκείνο που με κάνει να γράφω και να γράφω και να γράφω και εκείνη τη ριμάδα τη λέξη να μην μπορώ να τη βάλω ποτέ. Τη λέξη, τέλος.

Κάποια στιγμή της ζωής μου, η οικογένεια έγινε προτεραιότητα. Η αγάπη βασίλεψε. Η συγγραφή πέρασε στη δεύτερη θέση. Δεν κοιτάω πίσω. Αυτή είμαι και αυτή παραμένω. Με την ελπίδα να κάθεται στον θρόνο της. Στο κάτω-κάτω, η καρδιά είναι απύθμενη. Όλα τα χωράει. Το μυαλό είναι αυτό που πρέπει να μπαίνει σε τάξη. Αυτά σκέφτομαι! Αυτά νιώθω και εξακολουθώ να χαμογελώ.

Facebook