Πάνε κιόλας τριάντα εννιά καλοκαίρια από τότε που βρίσκομαι σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο και συγκεκριμένα σ’ αυτό το μικρό και πολύπαθο νησί που λέγεται Κύπρος∙ πατρίδα μου εξωτερική. Γιατί μια άλλη, διαφορετική πατρίδα βρίσκεται συγχρόνως μέσα μου, φτιαγμένη απ’ όλες τις ομορφιές που ΄χω κατά καιρούς συλλέξει, και μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω τη διαδρομή.

Ανέκαθεν ήμουν πνεύμα ανήσυχο∙ φύση επαναστατική. Από μικρή είχα ερωτήματα γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν απασχολούσαν τα άτομα της ηλικίας μου, αλλά ούτε και τους περισσότερους ενήλικες. Έτσι, όταν ένιωθα μοναξιά, έψαχνα πάντα απαντήσεις στα βιβλία.

Με το πείσμα και την επιμονή αγκαλιά, έχω πετύχει κάθε εξωτερικό στόχο που έχω θέσει. Η ζωή με δίδαξε πως το δύσκολο δεν είναι να βάλεις έναν στόχο. Το δύσκολο είναι να αποφασίσεις ποιο είναι το κατάλληλο βήμα για τη δική σου εξέλιξη κάθε στιγμή και όσες αναποδιές κι αν έχει η διαδρομή, να μπορείς να βρίσκεις πάντα ένα επόμενο βήμα. Δίνομαι με όλο μου το είναι σε κάτι που με συναρπάζει και με εξελίσσει, αλλά με την ίδια ευκολία, όταν νιώσω πως φθείρομαι μέσα σ’ αυτό ή εμποδίζει την εξέλιξή μου, φεύγω. Μόνη πυξίδα μου η αλήθεια μου κάθε στιγμή, που επαναστατεί, όταν προσπαθήσει κανείς να την περιορίσει.

Από πολύ νωρίς στη ζωή μου ήξερα ότι το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω πρέπει να σχετίζεται με παιδιά και δεν είχα λάθος. Με το ένστικτό μου φάρο και οδηγό, ένα από τα πράγματα που δεν έχω μετανιώσει ποτέ είναι η επιλογή των σπουδών και κατ’ επέκταση του επαγγέλματός μου. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής-Προδημοτική Εκπαίδευση και ακολούθως έκανα το μεταπτυχιακό μου στο «The Open University» στον τομέα της διοίκησης (Master of Education: Leadership and Management). H καθημερινή μου επικοινωνία και τριβή με τα παιδιά, ως νηπιαγωγός, με εξελίσσει και με κάνει να θέλω να βρίσκω και να προσφέρω κάθε φορά σε αυτά τον καλύτερο μου εαυτό.

Με χαρακτηρίζει-σε σημείο θα έλεγα που με ορίζει- μια εσωτερική αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας. Αυτό είναι κάτι που με δυσκόλεψε κατά καιρούς στην πορεία μου∙ με γέμισε όμως και μαθήματα, καθώς και πλούσιες εμπειρίες. Με θυμώνει η αδικία, η επιβολή, η εκμετάλλευση του αδυνάτου από τον δυνατό, η αλλοτρίωση της αλήθειας. Στον αντίποδα, έχω έναν ατελείωτο έρωτα με την ελευθερία σε κάθε της έκφανση.

Από τότε που με θυμάμαι, γράφω.  Γεμάτος ο χώρος μου με πειραγμένα απ’ το μελάνι χαρτιά,  καθώς και λογής-λογής άδεια τετράδια με λευκές σελίδες που με συναρπάζουν. Παρότι με την εξέλιξη της τεχνολογίας η χρήση του υπολογιστή έχει κάνει τη ζωή μας ευκολότερη, τις πρωταρχικές μου εμπνεύσεις τις γράφω πάντα πρώτα σε χαρτί. Αυτή την αίσθηση που νιώθω καθώς οι λέξεις επεμβαίνουν, «ενοχλούν» και εν τέλει καθορίζουν ένα λευκό χαρτί, δεν την αλλάζω με τίποτα. Στον κόσμο της συγγραφής μπαίνω δειλά-δειλά, με δέος, αφού πρώτα αφήσω τα παπούτσια μου στην εξώπορτα για να μην λερώσω τον χώρο που έφτιαξαν τόσοι άλλοι πριν από μένα.